2

durumlar o kadar boka sardı ki artık her şeyden vazgeçtim gerçi sen bunları okuyamayacaksın ama yine de içimi dökmek istiyorum. keşke o gün dışarı çıkıp kendimi rezil etmeseydim. elimde patlamış tekerlekli bisikletle kilometrelerce yürüyüp senin evini bulmaya çalışıp sonra sana mesaj atıp silip göt oldum. konum at yazacaktım tek planım içinde bu mektupları gönderdiğim e posta adresini ve şifresini sana ulaştırmaktı off. neden bir kerede ben plan yapamıyorum çıldırıcam. bi de zarfı düşürdüm kim bilir nerede. sonra da hepten vazgeçtim bunlardan. o gün aylar sonra ilk defa yazıştık o kadar istedimki uzamasını. tam bi aptalım. yok doğum gününe mektup göndereceğim de yok hissettiklerimi anlatacağım da . eğer damla olmasaydı belki de hala uğraşıyor olurdum bunlarla. o vazgeçirdi çünkü biliyor her olumsuz sonuçta çok daha büyük üzülüyorum ki hep olumsuz sonuç oluyor. ve vazgeçmemin bi nedeni de ya sen gerçekten unuttuysan beni ve gerçekten umrunda değilsem ihtimaliydi. yüksek ihtimal. sonuçta bir sürü arkadaşın var yanında whatsappına gelen mesajlar ders gruplarından ibaret değildir. benim gibi. aklına gelmiyorumdur . aklına gelmem için hala kalbinde olmam gerekir . zor . geçen sene tek hayalim mükemmel bi arkadaş ortamımın olması ve senden ayrılmamaktı. demek ki bana hayal kurmak yasaklanmalı. şuna bak bi elin parmaklarını geçmiyor hatta pi el parmakları eksi 3 ediyor arkadaş sayım. o da damla ve hatice işte. eğer damla olmasaydı kafayı yerdim herhalde bütün olanları bir tek o biliyor . bir de arada bi izlediğim dizilerle falan boğuyorum kızı. o da sıkıldı benden biliyorum. hani geçen sene de söylüyordum geleceğe 10 yıl sonrasına mektup yazdım diye seni de yazmıştım ya hani kağanla hala görüşüyor musunuz umarım hayallerinizi gerçekleştirmişsinizdir diye. çok korkuyordum 10 yıl sonra buna hayır cevabını vermekten. ama yine de hiç aklıma gelmezdi biteceği. aman offf zaten zerre haberin olmayacak bu yazılardan zaten . iyice bok hayat şu an ne uğraşıyorsam. bazen aklıma danlayla canın 4 5 ay hiç konuşmaması sonra hiçbir şey olmamış gibi devam etmeleri geliyor acaba diyorum bi şansımız var mı sonra imkansız olduğunu çakıp dizi izlemeye devam ediyorum. o kadar monotonlaştı ki hayatım artık kendimden de sıkılıyorum. keşke diyorum şuan 19 yaşında olsaydım da çekip gitseydim. ama işte hayal kurdum yine tabi ki olmayacak. neyse bitirmem lazım mektubu yoksa ben biticem yakında.. sana da mutlu doğum günleri